Himalaya trekking

Geachte thuisblijvertjes,

Ondertussen zit ik al weer twee weken in het prachtige Nepal en heb ik de Himalaya beklommen tot 5612 meter! Dus hoogste tijd voor een nieuw verhaal. Ik waarschuw vast want het gaat ongetwijveld een enorm lang epistel worden gaat. Daarom wil ik u allen gaarne verzoeken om, wanneer u niet minstens dertig minuten de tijd heeft, vooral niet te beginnen met lezen. Bovendien wil ik u erop attent maken dat dit verhaal een stuk aangenamer is met een heerlijk kopje thee of koffie.

Toet toet! 5 uur ' s ochtends de taxi staat voor mijn guesthaus en ik sta met een rood hoofd mijn kleine rugzakje vol te proppen. Kom op, 5 uur ' s ochtends ik ben Afrika gewend daar komen ze te laat inplaats van een kwartier te vroeg! Helaas was de avond ervoor niet pakkan niet mogelijk omdat de electriciteit niet werkte. Maar om kwart over 5 zat ik toch echt in de taxi op weg naar het vliegveld (precies op tijd) om daar aangekomen op me doodegemakje een half uur in de rij te gaan staan want het vliegveld is 's nachts gesloten.

Het vliegen naar het plaatsje Lukla gelegen op 2800 meter was al een ervaring opzich. Je zit vrij knus met zijn 21igen in het vliegveld met een super uitzicht op de hoogste berg ter wereld. En tja tussen de bergen heb je nu eenmaal wat meer last van turbelentie.....

Eenmaal aangekomen eerst maar eens rustig ontbeten en vervolgens een uurtje gewacht om mijn lichaam te laten wennen aan het lagere zuurstofgehalte en begonnen aan de eerste dag van een een super trekking!

De eerste dag ben ik samen met mijn gids in ongeveer 6 uurtjes naar Phakding gelopen. Ja alleen een gids en geen porter (drager van de spullen). Ik vind het zo'n belachelijk idee dat er iemand voor mij uitloopt om mij de weg te wijzen en iemand achter mij aan om mijn spullen te dragen, de appartheid is immers allang afgeschaft..... De eerste dag heb ik me wel behoorlijk loppen verbazen over de porters. Dit zijn over het algemeen jonge jongens die of de spullen van klimmers dragen of allerlei andere goederen naar boven bregen. Volgens mijn gids droegen ze zo ongeveer 120 kilo per persoon, volgens mij is het onmogelijk dat iemand zijn dubbel gewicht naar boven brengt maar ik denk wel dat het meestal om een gewicht tussen de 40 en 60 kilo gaat (ik heb het ook even geprobeerd maar die manden zijn ontilbaar). De eerste nacht was ik de enige gast in het ' hotel' waar ik verbleef. Ik ben, na de plaatselijke wijn geprobeerd te hebben (wat geen aanrader is) maar vroeg onder de wol gegaan over beter gezecht in mijn slaapzak en onder de dekens. De volgende ochtend moest ik helaas constanteren dat het behoorlijk koud is tijdens de nacht want me mascara had de eerste nacht niet overleefd.

De tweede dag liepen we naar Namche. dit is een zeer toeristisch dorp op 3500 meter. om in dit dorp te komen moet je de rivier 5 keer oversteken dit doe je door enorme bruggen waar niet alleen mensen overheen gaan maar ook de ezels en de koeien. Wat een super gezicht was dat zeg! Alle viervoeters dragen een bel om hun nek zodat je ze hoort aankomen. En je kan ook maar beter aan de kant gaan voor ze, zij doen het in iedergeval niet voor jou!

In Namche kwamen we vroeg aan dus na gelunched en gedut te hebben heb ik het dorp eens verder verkend en moeten constanteren dat het in het hoogseizoen ongetwijveld een super leuk dorp is maar dat er nu toch echt niks te beleven valt. Dus ik ben met me leesboek, jas en muts bij de heater gaan zitten kouwkleumen. Naast me mascara bevroor deze tweede nacht ook mijn flesje water en tandpasta. Het was overigens een erg gezellige nacht ik sliep in een kamer waar ook twee muizen hun huisvesting gevonden hadden...

De derde dag was een rustdag dus een kleine wandeling de hoogte in om vervolgens weer te gaan zitten kouw kleumen bij de kachel. Overigens wel in goed gezelschap van twee jongen uit Singapoor die net als ik van kaarten houden.

De vierde dag was een behoorlijk klim naar het dorpje (kun je 2 hotels een dorpje noemen?) Dingboche gelegen op 3860. Daar twee hele aardige roemen ontmoet en daarmee hun zelfgebrouwen roemeense drankje gedronken om een beetje warm te blijven.

De vijfde dag was het tijd om verder te klimmen naar het plaatsje Dingboche ondertussen had ik geen last van zaken die met de hoogte te maken hadden maar wel van alle andere ongemakken die je maar kan hebben: knallende koppijn omdat het zo koud is/ sneeuw in de lucht zit/ of van me wihpless en al 3 dagen diaree wat er voor zorgde dat ik me wel behoorlijk energieloos begon te voelen en er bij af en toe bijliep al een hond die achter zijn baasje aan sjouwd (nu hoefde hij ook niet om de haverklap te stoppen om foto' s te maken, iets wat ik wel moest...). De lodge waar we de vijfde dag in slipen was zeer gezellig. Er zaten zeer veel Engelsen en een duitse vrouw.

Het weer was overigens super goed: helder in de ochtend, in de middag werd het soms iets bewolkd en een aantal nachten viel de sneeuw naar beneden!

De zesde dag zijn we naar Lubche gelopen, het uitzicht werd met de dag mooier! Het is ook echt super gaaf dat je tussen de bergen loopt en gewoon uren niemand kan tegenkomen en alleen de rivier hoort krabbelen en soms een vogeltje hoort zingen, echt een super gevoel!

Aan het begin van de middag kwamen we aan in Gorak Shep een beroemde en beruschte plek omdat er hier vele mensen zijn verongelukt maar het uitzicht ook betoverend is. Na geluched te hebben zijn we naar het Everest Base Camp gelopen. Geen gemakkelijke tocht vanwegen de vallende stenen, de ijsplaten en de vermoeidheid die bij mij overduidelijk aanwezig was. Maar het basiscamp werd bereikt!! En wat een tegevaller wat hun een kamp noemen noem ik drie stenen. Maar ik heb hem wel bereikt!!

De volgende dag was het de bedoeling iets verder omhoog te klimmen dan het basecamp namelijk tot Kala patter (5612 meter). Het weer was goed en het uitzicht zou dit dus ook zijn. We vertrokken om 6 uur ' s ochtends vanuit de lodge en normaal gesproken zou je over heen en terug 3 uur doen. het was niet mogelijk om voor die tijd te ontbijten maar omdat ik zo' n enrome hoofdpijn had was me avondeten die avond ervoor eruit gekomen. Na een half uur onderweg te zijn wist ik het al: dit wordt een zware dag, ik was totaal energieloos. Aan wandelaars die alweer na beneden kwamen heb ik rond een uur of 8 maar eens om koekjes gebedeld: en het werkte, ik heb de ' top' bereikt!! En het uitzicht was inderdaad overweldigend!!

Na het ontbijt (volgens planning om 10 uur in werkelijkheid pas om 1 uur) zijn we verder gelopen naar Khumjung. Maar ik kon niet meer: zag vrij witjes en kon me benen niet meer van hun plaats krijgen nadat me gids een paar keer vriendelijk had voorgesteld mijn tas te dragen en ik dit had afgeslagen (want hij droeg immers zijn eigen tas ook al). nam hij hem ongevraagd voor een paar uurtjes over toen ik uitgeput op een steen neerplofte. En eignelijk was ik daar blijf van. die middag werd het nogal mistig en moet ik afentoe een ' Hello' roepen richting mijn gids om te achterhalen welke richting ik op moest. 's avonds weer een erg gezellige avond gehad met de Engelsen die ik eerder ontmoet had.

De volgende dag leek het eindelijk beter te gaan met me darmen en dat mocht ook wel want ik had een achturige wandeling voor de boeg; terug naar Namche.

Na de nacht te hebben geslapen in Namche, opnieuw samen met de muizen, zijn we terug gelopen naar Lukla. Dit heb ik samen met een hele aardige duitse jongen gedaan. En de dag erna was het alweer tijd voor de terugvlucht van Lukla naar Kathmandu!!

kort samengevat: een super trekking!!